Obietnica

Z okazji moich urodzin, które są jutro macie ode mnie prezent.

"Obietnica" czyli "Poświęcenia" część 2 :D Tak będzie część trzecia, może nawet i czwarta nie wiem zależy w ilu częściach się zmieszczę. Uważam, że "Poświęcenie" było lepsze, ale oceńcie to sami, proszę o szczerość. 

Narfi stał przed oknem i patrzył na dzieci bawiące się w ogrodzie. Był roztrzęsiony, ledwo udało mu się zachować spokój w obecności strażnika, który przyniósł mu wieści. Chłopak zacisną powieki, a po jego policzkach zaczęły płynąć łzy. Trudno mu było uwierzyć w to co usłyszał. Wiedział, że to zapewne jedyne wyjście żeby jego ojciec został w Asgardzie, ale bał się. Bał się, że coś może się stać. Loki jest świetnym magiem, ale coś może się nie udać, wystarczy jedno potknięcie i Kłamcę czeka rychła śmierć. Nagle rozległo się pukanie. Narfi nie odwrócił się, milczał. Po chwili usłyszał skrzypnięcie otwieranych drzwi. Ktoś podszedł do niego i go objął. 

 - Narfi? – chłopak przełknął łzy i odwrócił się powoli aby spojrzeć w parę zielonych tęczówek.

- Możesz zginąć… - szepną i opuścił głowę. Kłamca westchną  cicho i ukląkł przed synem, spojrzał mu w oczy.

-Jest taka możliwość.

- Nie! – oddech Narfiego przyśpieszył, a po jego policzkach znów popłynęły łzy. – Nie. – powtórzył ciszej- Straciłem już matkę i brata. Nie chcę stracić Ciebie. Nie chcę znów być sam… - Loki wstał i przytulił syna. Nic nie mówił. Nie pocieszał go. Panowała ogólna opinia, że Kłamca nie potrafił tego robić, ale to nie prawda. Zielonooki przysiągł sobie, że nigdy nie okłamie syna, a mówienie „ Wszystko będzie dobrze”  Było okrutnym kłamstwem.

- Tato…? – Chłopak podniósł głowę.

- Tak?

- Obiecaj mi…Obiecaj, że przeżyjesz. Wiem, że przegrana nie zawsze oznacza śmierć. Jest jedno wyjście. – Loki przymkną oczy, a na jego twarzy pojawił się gorzki uśmiech.

- Wiem o czym mówisz, ale…Obawiam się, że jeśli to zrobię to Odyn znów mnie… -Kłamca wziął głęboki oddech. Na samo wspomnienie tej przeklętej jaskini robiło mu się słabo. Spuścił głowę. – Narfi…ja nie mogę…- brązowe tęczówki wpatrywały się w Lokiego z wyczekiwaniem.

- Proszę…- szepną chłopak. Kiedy nie uzyskał odpowiedzi, odsunął się od ojca i oparł się o parapet. Loki stał jeszcze chwilę w miejscu z opuszczoną głową po czym odwrócił delikatnie syna tak żeby ten stał do niego przodem. Chłopak podniósł na niego wzrok.

- Narfi, obiecuję Ci, że nawet jeśli będę musiał  błagać o litość przeżyję ten Turniej. Chociaż nie mogę Ci obiecać, że Odyn mnie nie zabije. – brązowooki westchną z ulgą i przytulił się do ojca.

- Jeśli to zrobi…- Loki przyłożył mu palec do ust.

- Ciii…Uważaj co mówisz – szepną i wskazał na kruka kołującego na zewnątrz, który akurat teraz podleciał bliżej okna. Narfi kiwnął głową.

- Pójdę już – mrukną Kłamca, pocałował syna w czoło i szybkim krokiem opuścił pomieszczenie. Kiedy wyszedł natknął się na Ignisa. – O! Chodź, idziesz ze mną – pociągną przyjaciela za sobą.

- Loki! Muszę dać to…

- Później. Teraz idziesz ze mną do skrzydła szpitalnego – rudowłosy przystaną.

- Po co?- Kłamca westchną cicho.

- Według zasad Turnieju muszę mieć tak zwanego Patrona. Czyli potrzebna mi osoba, która będzie ze mną ćwiczyć i ewentualnie leczyć obrażenia podczas Turnieju i tym podobne bzdury. Ciebie nie mogę wybrać, bo jako doradca będziesz w lożach obok króla więc pozostaje mi Gran. Chodź już.

- Zdajesz sobie sprawę, że za sobą nie przepadacie. – Zielonooki prychną cicho.

- Łagodnie powiedziane. Uwierz mi nie mam lepszego kandydata.

 Dwaj magowie stali naprzeciwko wrót prowadzących do gabinetu obecnego Medyka Nadwornego. Loki zapukał, drzwi otworzyły się natychmiast.

- Czego!?- warkną ciemnowłosy mężczyzna, układający książki na jednej z półek.

- Może grzeczniej – mruknął Loki. Mężczyzna odwrócił się gwałtownie, a jego nienaturalnie fioletowe oczy przeszyły Kłamcę spojrzeniem.

- Proszę, proszę kogo ja widzę? Mój były, niedoszły uczeń.

- Były, niedoszły – powtórzył Loki – Ładnie powiedziane.

- Wybaczcie, ale ja nie mówię waszym szyfrem… - Ignis popatrzył na Zielonookiego. Kłamca nie spuszczał wzroku z Grana.

- Były uczeń, niedoszły uczeń czarnej magii.

- Tylko dlatego, że nie potrafiłeś trzymać języka za zębami! To przez ciebie tu siedzę! – syknął medyk. Loki wydął usta i zaśmiał się cicho.

- Skoro tam za mną tęsknisz to mam dla ciebie propozycję, przy okazji wyrwiesz się ze skrzydła szpitalnego. Potrzebuję Patrona. – ciemnowłosy usiadł, a na jego ustach pojawił się drwiący uśmiech.

- Doprawdy i akurat mnie wybrałeś? – Kłamca westchną ciężko i skarcił się w myślach za naiwność. To było do przewidzenia, że Gran przyciśnie go i nie odpuści.

- Ignis nie może, a…a ty jesteś prawdopodobnie jedyną osobą w tym królestwie, która jest w stanie mnie zmusić do ćwiczeń. – Loki oparł się o ścianę i wbił wzrok w podłogę. Wiedział, że w tej chwili na ustach Grana maluje się uśmiech satysfakcji.

- Dobrze – Kłamca zacisną zęby słysząc zadowolony medyka. – Ale ty informujesz o tym Odyna. – Zielonooki kiwnął głową i bez pożegnania szybkim krokiem wyszedł z gabinetu, ciągnąc za sobą Ignisa.

*********

Loki z jękiem upadł na piach. Już żałował, że wybrał Grana na Patrona, ćwiczenia były istną męczarnią. Kłamca przymknął oczy.

- Co…? Już zmęczony? Nie wierzę. – w głosie czarnoksiężnika słychać było nieskrywane rozbawienie. Zielonooki przetoczył się na brzuch i uniósł się na czworaki. Powoli wstał chwiejnie, staną naprzeciwko fioletowookiego . Ledwo utrzymywał się na nogach, a jedna z jego rąk zwisała bezwładnie.

- Gdyby nie te runy, już byś nie żył – syknął Kłamca i wskazał na swój nadgarstek na który widniały znaki.

- Właśnie dlatego je założyłem. Po za tym chciałem sprawdzić jak ci idzie kiedy masz ograniczone możliwości. – Loki zacisną zęby.

- W takim razie już to zrobiłeś! – warkną.

- Nie… - mruknął rozbawiony Gran a w jego ręku pojawił się długi rzeźbiony kij pomalowany na obu końcach. Czarodziej przyjął postawę.- Mam zawiadomić Odyna, że odmawiasz ćwiczeń?

- Nienawidzę Cię!- warknął brunet i rzucił się na swojego Patrona. Gran odsunął się krok w tył, a kiedy Loki był już wystarczająco blisko, podciął mu nogi kijem. Kłamca znów zwalił się na piach, spróbował użyć zaklęcia teleportacji ale runy na jego nadgarstkach zaświeciły się i czar nie zadziałał. Kręciło mu się w głowie, kiedy przymknął oczy poczuł, że ktoś nad nim stoi.

- Rób co chcesz. Ja nie mam zamiaru wstawać. – Kłamca poczuł jak Gran łapie go za nadgarstki. Wszelkie ograniczenia znikły. Zielonooki leżał chwilę, gdy otworzył oczy Grana już nie było.

******

- Na Odyna! Loki co ci się stało? – krzykną Ignis. Kłamca siedział oparty o ścianę obok wejścia do swojej komnaty. Uchylił powieki.

- Ymh…Ćwiczenia z Granem. Pomożesz? – rudowłosy pomógł wstać Lokiemu. Kłamca złapał za klamkę i wszedł do pokoju. Po chwili z jękiem opadł na łóżko.

 - Jakim cudem udało mu się cię…

- Po porostu jestem idiotą – przerwał mu brunet – dałem sobie założyć blokady.

******

Około 5 ⁰⁰ rano Kłamca zwlekł się z łóżka i tak nie mógł spać. Ilekroć zamykał oczy widział jaskinię i węża. Świadomość, że może tam wrócić naprawdę go przerażała. Przez kilka godzin krążył po pałacu nie mając co ze sobą zrobić. W końcu postanowił udać się do komnat królewskich i wyciągnąć trochę informacji z Odyna.

  Loki wszedł do gabinetu Wszechojca i bezceremonialnie zajął miejsce naprzeciwko króla. Odyn skrzywił się lekko.

- Czemu zawdzięczam tę wizytę?

- Wiem, że masz listę zawodników. Chcę ją znać.

- Twoja szczerość jest onieśmielająca. – mrukną Odyn z nutką ironii w głosie. – Nie dam ci listy. Prawo tego zabrania. – Loki pochylił się do przodu.

- Ile razy łamałeś je dla swojej wygody? – zapytał prowokacyjnie.

- Trzeba wiedzieć kiedy przestać.

- Skoro tak stawiasz sprawę. Może źle zacząłem? Tak czysto teoretycznie : co by się stało gdyby zawodnik Asgardu okazał się zwykłym tchórzem? Mojemu imieniu już nic nie zaszkodzi, ale mogę zaszkodzić Tobie i krajowi.

- Mógłbym rozkazać znów wsadzić cię do tej jaskini.- warknął lodowato król.

- I kogo wystawisz na moje miejsce? – Odyn zacisnął zęby i wstał. Po chwili otworzył stojącą na szafce szkatułkę i wyjął z niej list. Rzucił ją na biurko.

- Zapamiętaj sobie Loki marny będzie Twój los jeżeli przegrasz i przeżyjesz. – sykną i po chwili dodał cisze - A może nie tylko twój…- Kłamcę przeszedł zimny dreszcz. Groźba w słowach Odyna była aż nazbyt słyszalna. Wizja powrotu do jaskini była przerażająca, ale jeszcze bardziej przerażającą wizją była krzywda Narfiego. Szybko podniósł kopertę z biurka. W środku znajdowało się siedem kart zawodników. Ani Nilfhelim, ani Midgard nie brał udziału w Turnieju. Loki spokojnie przeglądał karty i rozkładał je na dwa stosy. Odyn domyślił się, że jeden stos to przeciwnicy niebezpieczni, a drugi stos to zapewne ci, których z łatwością będzie pokonać. Wkrótce w ręku Kłamcy została tylko jedna karta. Wszechojciec był bardzo ciekawy reakcji Lokiego na zawodnika Jotunheimu. Spodziewał się zdziwienia, ukrytego za maską spokoju. Jednak na twarzy Zielonookiego widać było nieskrywaną wściekłość. Ręce Kłamcy zacisnęły się na kawałku papieru i gniotły go bez litości.

- Przyznam, że spodziewałem się innej reakcji…- Loki trzasnął ręką w biurko aż Wszechojciec podskoczył.

- On. Miał. Nie żyć. – warkną lodowato brunet – Ten cholerny „Nadzieja” miał nie żyć!*

- Słucham!?

- Nie twoja sprawa! – Kłamca gwałtownie wstał upuszczając kartę na podłogę, chciał wyjść kiedy drzwi zatrzasnęły się przed nim.
- Myślę, że to jak najbardziej moja sprawa. - Loki westchnął i odwrócił się na pięcie.
- Erwartung II Laufeyson - zwany też "Ostatnia Nadzieja". Pół Jotun, pół Elf. Potężny czarnoksiężnik. Miałem kiedyś plany dotyczące tronu Jotunheimu, przeszkadzał mi więc zorganizowałem na niego zamach. Zostałem zapewniony że nie żyje. Po kilku miesiącach palny były nieaktualne więc przestałem się nim interesować. Zaspokoiłem twoją ciekawość, Wszechojcze? 
- Dlaczego "Ostatnia nadzieja"?
- Po pierwsze jego imię znaczy właśnie "nadzieja", a po drugie panowało przeświadczenie, że odzyska szkatułę, którą miałeś przyjemność ukraść. Muszę iść. - Kłamca odwrócił się i wyszedł.
****
- Musisz zaprojektować sobie ukłon. Każdy zawodnik musi się zaprezentować przed władcami krain. Najczęściej za pomocą swoich umiejętności magicznych prezentują jakieś zwierzę, z którym będą identyfikowani. - Loki uniósł powieki i podniósł się do siadu.
- Wilk.
- Zbyt banalne..
- Wąż.
- Mało atrakcyjne. Po za tym mam wrażenie, że jak jeszcze raz zobaczysz węża to dostaniesz zawału. - Na usta Grana wpłynął złośliwy uśmiech. Kłamca zacisnął zęby. 
- Smok.
- Tak! - fioletowooki wstał z ławy i zaczął chodzić w tę i z powrotem. - Gdybyś połączył swoje umiejętności i stworzył smoka z lodu i ognia. To byłoby imponujące. Nie sądzę aby ktoś powtórzył coś takiego. 
- Oszalałeś!? Nie da się...
- Dasz radę. Spróbuj. - Kłamca wydał z siebie dźwięk przypominający warknięcie.
- To zbyt duże zużycie energii. Nie możliwe jest używanie jednocześnie ognia i lodu. 
- Oddziel te dwa żywioły na obie ręce. Do póki ci się nie uda, nie wyjdziesz stąd...- Loki zacisnął zęby i zmierzył czarnoksiężnika wzrokiem. Stanął w rozkroku, przymknął powieki i uspokoił oddech. Kłamca był pół Lodowym Olbrzymem, pół Muspellem. Potrafił władać ogniem i lodem, ale nie w tym samym czasie. To było niewykonalne. Rozdzielenie tego, tak jak mówił Gran wymagało skupienia. Być może to mogłoby się udać, ale stworzenie z tego podobizny smoka było niemożliwe. Kłamca przywołał oba żywioły, jego lewa ręka robiła się błękitna, po prawej co jakiś czas przemykały płomienie. Kiedy ogień spotkał się z lodem Loki poczuł lekki ból w miejscu złączenia. Chciał otworzyć oczy i przestać.
- Nie dekoncentruj się. - mruknął Gran - Skumuluj magię żywiołów na dłoniach. - ból nasilał się. Zielonooki zacisnął zęby i powoli otworzył oczy. Udało się!  - Brawo! Uformuj coś. - Kłamca gwałtownie złączył obie ręce, a potem powoli rozdzielił. Pomiędzy nimi unosiła się paląca się lodowa kula. 
- Teraz wystarczy stworzyć smoka i sprawić żeby się ruszał... Poradzisz sobie. - Loki spojrzał na Grana jak na szaleńca.
- Ale to wymaga wprawy i dużo ćwiczeń. Nie zdążę.
- Musisz.